مفهوم وجود

خدا، وجود است. خدا یعنی وجود و مخلوقات یعنی ماهیات وجود! ماهیت انسان وقتی به درک اشیا اطراف خود نائل می‌گردد، دو مفهوم هستی و چیستی را از آن‌ها ادراک می‌کند. به طور مثال: انسان از درک درخت، ستاره، آب و امثال این‌ها می‌فهمد که آب و ستاره و غیره ازهمدیگرند ولی همگی در وجود داشتن اشتراک دارند. همچنین انسان با اندکی تعمق درمی‌یابد که نسبت وجود به همۀ امور به یک نحو است، لذا گفته می‌شود: درخت وجود دارد، آب وجود دارد، عقل وجود دارد. در تمام این قضایا وجود به یک نحو بر موضوع قضیه حمل شده است، لذا صحیح است که برای همه موارد یاد شده یک وجود نسبت داده شده و گفته شود:« درخت و آب و ستاره و … وجود دارند». وجود دارای مرتبه است؛ و هر مرتبه به خودی خود، فاقد حد و قید است. اما اگر این مرتبه از وجود، با مرتبۀ مافوق خود مقایسه شود، آنگاه محدود خواهد بود. اگر وجود را به آب تشبیه کنیم، موجودات عالم مثل موج؛ قطره؛ دریا، آبشار؛ حباب؛ ابر و … هستند. موج و قطره و دریا و غیره آب نیستند بلکه قالب‌هایی هستند که آب در آن‌ قالب‌ها دیده می‌شوند. موج، قطره، حباب، و …غیرهم بوده و عین هم نیستند؛ یعنی موج ، قطره نیست؛ یخ برف نیست و …! ولی حقیقت ذات همۀ آن‌ها آب است؛ در واقع آب است که به صورت‌های گوناگون ظهور کرده است.

وجود:

به معنای واقعیت عینی و ملموس چیزی است.

وجود به آنچه که واقعاً در جهان وجود دارد، اشاره می‌کند.

در فلسفه، وجود می‌تواند به مقوله‌های مختلفی از جمله موجودات، اشیاء و حتی مفاهیم اشاره داشته باشد.

وجود در فلسفه

در میان انبوه واژه‌ها در فلسفه که فراروی اندیشمندان قرار دارد پاره‌ای از آن‌ها نقش پایه و اساس نسبت به سایر واژه‌ها دارند و از چنان درجه اهمیتی برخودارند که اگر به دقت و اندیشمندی تبیین نگردند، شناخت درست و دقیق بسیاری از مسائل فلسفی را دشوار و غیرممکن می‌سازد. در این میان واژه « وجود» جزو بنیادی‌ترین اصطلاحات فلسفی  به شمار می‌آید. حکیمان بر این باورند که بدون شناخت درست از وجود هیچ معرفت پایدار و درستی برای انسان حاصل نمی‌گردد.